Cena życia - kontynuacja

Cóż, mam rozpoczęte kilka Dzienników Lyoko, ale wszystkie trzy wydają mi się zbyt banalne, żeby je opublikować. Wiem, wiem, przed chwilą pisałem, że tutaj wstawiam wszystko na żywca...
Otóż tak, ale tylko kiedy to mi się podoba :)
Ale że coś opublikować trza, to proponuję początek kontynuacji "Ceny życia". Początkowo tamto opowiadanie miało być one-shotem, a w zasadzie miniaturką, ale pojawiły się pewne okoliczności i doszedłem do wniosku, że czemu by nie pociągnąć tego dalej.


Tak więc zapraszam do komentowania i miłej lektury:

Podmuch zimnego, porywistego wiatru wzburzył taflę Jeziora Genewskiego. Michael Tyron nieśpiesznym krokiem podszedł do brzegu i zaczął lustrować dno. Pierwsze promienie słońca wyłaniającego się majestatycznie zza górskich szczytów wyławiały kolejne skały ukryte tuż pod powierzchnią wody.

Tyle wspomnień.

Świadomość Tyrona popłynęła przez lata, te zasłużone i te skradzione, przez ostatnie dni, czasy Lyoko i czasy Franza Hoppera.

To tu zawsze się spotykali. Cała siódemka. Siedmioro idealistów. Geniuszy.

I to tu oświadczył się Antei. Nie Michael, nie Franz. Waldo.

Kolejny podmuch porwał Tyrona z powrotem do rzeczywistości.

Mężczyzna spojrzał na zegarek. Dochodziła szósta. Czas ruszać.

Czas. Kapryśny sprzymierzeniec.

Informatyk roześmiał się głośno na taką refleksję. Tym razem dam sobie czas – pomyślał. Ukradłem go już zbyt wiele.

I jeszcze raz pozwolił sobie zachwycić się pięknem ośnieżonych szczytów i głębią jeziora. W głowie same pojawiły się słowa Słowackiego recytowane przed laty dla wybranki serca: „Przywykłem do nich, kocham te gwiazdy jeziora.”

* * *

 - Zapraszam. Pan Graffen może już pana przyjąć.

Tyron wstał z krzesła, skłonił się młodej sekretarce i przemknął między kolejnymi uczniami liceum spieszącymi do swoich klas. Po chwili znalazł się przed gabinetem dyrektora i energicznie zapukał. Sekretarka wyminęła go z gracją i otworzyła drzwi.

 - Wygłuszane – szepnęła kobieta i z powrotem wyszła na korytarz.

Widząc gościa dyrektor zaprosił przybyłego gestem do zajęcia miejsca na małej kanapie i wstał od biurka. Gdy tylko Michael zamknął drzwi, Graffen wyciągnął do niego dłoń i zaczął:

 - Witam pana. Czym mogę panu służyć?

 - Informacjami, oczywiście.

 - Oczywiście. Cóż za cynizm, panie…

 - Tyron. Michael Tyron.

 - Nie przypominam sobie ucznia o takim nazwisku w mojej szkole – zamyślił się dyrektor.

Programista zdjętą kurtkę powiesił na ramieniu fotela, rozsiadł się wygodnie, złożył dłonie i dopiero wtedy się odezwał:

 - Może przejdźmy już do sedna sprawy. To ty mnie wyciągnąłeś, Mark?

 - Wypraszam sobie – odparł zirytowany obcesowym zachowaniem bruneta – ale nie pamiętam, żebyśmy przeszli na „ty”.

 - Więc co mam zrobić, żebyś sobie o tym przypomniał. Podać jakieś hasło? Jakiś kod? Może kod: Scypion?

Nie takiej odpowiedzi oczekiwał Graffen. Lekko zdezorientowany dopiero po chwili zrozumiał w pełni znaczenie słów, które właśnie padły. Przełknął ślinę i zapytał:

 - Millovich?  

 - Zdjęli go w sierpniu ’93.

Tyron powiedział to tak swobodnym tonem, jakby chodziło o datę urodzin, a nie śmierci.

 - Więc kim ty jesteś?

Michael powoli wstał, zdjął okulary i rzucił je na dyrektorskie biurko.

 - Wiesz.

Umysł Graffena pracował na najwyższych obrotach. Zaczął łączyć fakty. Wszystko, co wiedział powoli układało się w zrozumiałą historię. To, co się stało po pamiętnym 3 września 1988 było jedną wielką niewiadomą, jednak Mark odnalazł już wiele elementów. A teraz kolejny fragment układanki wskoczył na swoje miejsce.

 - Waldo.

 - Tak.

Graffenowi nagle zakręciło się w głowie. Zszokowany wyjął z barku dwa kieliszki i butelkę czerwonego wina. Nalał do pełna i podał naczynie Tyronowi. Dobrze wiedział, że Schaeffer nie pił alkoholu. Poza jednym wyjątkiem.

 - To wino Lily.

 - Wiem – odparł wciąż swobodnym tonem i spróbował napoju – Wszędzie poznam ten zapach.

Zapadła cisza. Po chwili przerwał ją Graffen.

 - Musisz mi powiedzieć, gdzie byłeś przez ostatnie 10 lat.

 - Masz na myśli 10 zgubionych lat, tak?

Markowi odebrało mowę. Po raz kolejny w ciągu ostatnich pięciu minut.

 - Udało ci się? – wykrztusił w końcu.

 - Tak. Skradłem 10 lat, by zgubić drugie tyle. I wróciłem. Ale nie samodzielnie. Ktoś mi pomógł.

 - I kto?

 - No raczej któreś z nas.

 - Tak, no tak… Bo kto inny? – Graffen potarł brodę z zamyśleniem – Ale skoro to ani nie ty, ani nie ja, a Millovich też nie żyje… jedziemy do Paryża!

Mark zaczął sprawnie chować do szafek wszystkie dokumenty i robić porządek w gabinecie.

 - Tak od razu? – tym razem to Tyron się zdziwił. Po chwili jednak zrozumiał, że w dyrektorze obudził się jego stary przyjaciel, Mark Graffen. Ten, z którym kradł czas. – A kto mieszka w Paryżu?

 - Tokijczyk.

 

 

/qazqweop